een beschouwing over het werk van Beatrijs Asselbergs
De duren gaan open en de beelden van Beatrijs Asselbergs springen je tegemoet. Pal voor je ogen maakt een figuur een handstand, vlak daarachter zweeft een figuur tussen hemel en aarde met de benen in een bewonderenswaardige spagaat. Verder naar achteren een beeldengroep die een cirkeldans maakt. De figuren houden de armen uitnodigend omhoog, laten ruimte in het middelpunt van de kring, voor de jarige. In een andere hoek een aantal figuren waarvan het wel lijkt of ze elk moment kunnen opstijgen. Hun voeten duwen de aarde van zich af.
Deze gewijde ruimte lijkt in eerste instantie meer op een turnbal dan op een plek van contemplatie en eerbewijs. Toch wordt hier wel degelijk een eredienst gehouden. Met deze tentoonstelling de lichamelijke vreugde, of de vreugde over lichamelijkheid op een voetstuk. De beelden zijn vitaal, springlevend en stralen de intentie uit dat ze door zullen dansen tot ze erbij neervallen. Als in een sprookje zetten de beelden zich weer in beweging, wanneer de laatste bezoeker de deuren achter zich sluit.
huis vol leven
Een aantal jaren geleden is Beatrijs Asselbergs begonnen aan een grootschalig project. Ze wil met haar werk "een huis vol leven" bouwen. Zoals elke kunstenaar het werk van de grote schepper nog eens dunnetjes overdoen en haar eigen ruimte vormgeven. Misschien niet helemaal naar haar evenbeeld, maar wel volgens haar levensopvattingen. Zoals duidelijk blijkt uit dit werk spelen dans, beweging en ritme een hoofdrol in haar "huis".
Wie haar eerdere werk kent valt onmiddelijk een aantal zaken op. De menselijke gestalte heeft een schitterende intrede gedaan in haar oeuvre. Voor wie haar eerdere werk niet kent, een korte onvolledige beschrijving. Dit werk bestaat veelal uit metalen strips, massieve staf en soms ronde buis. De lengtes en verhoudingen zijn afgeleid van een menselijke maat. De afstand van voet tot hoofd, de lengte van de romp, die van twee gesreide armen. De beelden bestaan uit diverse min of meer losse onderdelen die via ingenieuze constructies hun verband vinden. Op deze onderdelen zijn kleurvlakken aangebracht die het werk ritme en diepte geven. Vaak heeft de kleur ook een symbolische waarde, bijvoorbeeld de gouden gebogen buis in een van haar werkstukken. Door dit werk zeer zorgvuldig af te werken en het te schilderen krijgt het werk een bijna gepolijst uiterlijk. Het ruwe van ijzer wordt met de mantel der liefde bedekt.
Gaan we terug naar het idee van de kunstenaar om een "huis vol leven" te scheppen, dan geeft dit werk vooral de contouren van de diverse vertrekken aan. De muren zijn behangen, het licht is aangesloten, vitrages tegen de inkijk, het klokje tikt, maar de bewoners zijn nog op vakantie.
sleutelfiguur
Gaandeweg verlaat de kunstenaar de strakke geometrische beelden. Het metaal krijgt een krullend uiteinde, een staf wordt uitgesmeed, een stoel krijgt een frivool staartje. Haar werk wordt speelser van karakter, er is ruimte voor een grapje. Deze ontwikkeling zet zich door en haar beelden krijgen steeds meer een organisch karakter. De ronding van een arm, de curve van een gebogen rug, steeds duidelijker doemt de menselijke figuur op in haar werk. Een sleutelfiguur is het beeld "dans", dat te zien valt bij edelsmid Jelte Stil. Bij dit beeld is duidelijk sprake van een menselijke figuur, maar deze is nog wel opgebouwd uit staf en strip. Het kleurgebruik heeft een voorlopig hoogtepunt bereikt. Harde kleuren als bij een vuurwerk.
vormgever in metaal
Haar meest recente werk, dat hier te zien valt, is in een tijdsbestek van nog geen jaar gemaakt. Een bewonderenswaardige prestatie. Niet alleen vanwege de hoeveelheid en de kwaliteit van dit werk. Vooral wat betreft de snelle ontwikkeling die ze in deze periode wist te realiseren. De menselijke figuur heeft haar intrede gedaan. Haar beelden hebben volume en beweging gekregen. Door ijzeren plaats toe te passen hebben haar beelden de noodzakelijke verdichting gekregen, zonder loodzwaar of lomp te worden. Kleur heeft dit werk niet meer persé nodig. Diepte en ritme zitten nu in de vorm zelf en hoeft er niet meer met de kwast op aangebracht te worden. Kleur geeft nu enkel het karakter van een beeld aan.
Beatrijs Asselbergs betitelt zichzelf als "vormgever in metaal". Met dit werk en met deze tentoonstelling maakt zij deze titel waar.